.

Annica
THIS IS FUCKING CHAOS

Een ode aan imperfectie in de shitshow van het leven. THIS IS FUCKING CHAOS is een rauw, chaotisch en kwetsbaar onderzoek naar houvast in een wereld die voortdurend verandert. Muller stort zich met volle overgave op de balans tussen engagement en ironie, en gebruikt humor niet alleen als haar krachtigste wapen maar ook als heilzaam middel.

Geïnspireerd door haar levenservaringen, research in de stand-up scene en haar eerdere werk, presenteert Muller een eigenzinnig genre: Stand-Up Dramedy met Humor als Remedy. Met scherpe satire en ontwapenende eerlijkheid ontrafelt Muller de absurditeit van het bestaan. Het begin en einde van de voorstelling liggen vast; daartussenin heerst absolute chaos. Zin en onzin lopen gevaarlijk in elkaar over. Deze voorstelling balanceert tussen ernst en lichtheid, herkenning en confrontatie, wanhoop en hoop. Een uitnodiging om samen de chaos – zowel in de wereld als in onze geest – te omarmen. Voor iedereen die zich verloren voelt, die worstelt met existentiële vragen of zoekt naar betekenis te midden van onzekerheid. 

Over Annica
Annica Muller studeerde af aan de acteursopleiding van de HKU. Sindsdien staat haar zoektocht naar zingeving centraal. Haar werk is uitdagend en ontwapenend en nodigt uit tot verbinding, vervoering en verandering. Met humor en relativering doorbreekt Annica taboes en opent ze gesprekken over complexe en beladen onderwerpen.  Muller maakte eerder This Ain’t Fucking Paris, Burning Butterfly, Yogi Anni, Peep Performance en PEEP PERFORMANCE; The Rave. Ze speelde o.a. bij Abattoir Fermé, Tino Sehgal, Oostpool en Dries Verhoeven.

.

Daan Put
Boze Boom en de Mini Kartbaan van Marjan

Japanse Hoornaars, De Krullenvaar en een op hol geslagen Amygdala. Kortom: er is stront aan de knikker. Boze Boom en de Mini Kartbaan van Marjan is een onemanshow waarin het absurde en het concrete, de kieren en de krochten, manden van beton en vlechtwerk, humor en de worsteling met het menselijke zijn hand in hand gaan.Een voorstelling waarin stand-up comedy, rap, harde baslijnen en absurde scènes elkaar met veel energie en in hoog tempo afwisselen, waardoor de toeschouwer de zaal niet anders kan verlaten dan met de gedachte: Holy shit, wat ik net heb gezien was zeer verwarrend en behoorlijk middelmatig. De show van een lifetime! 

Boze Boom en de Mini Kartbaan van Marjan is een voorstelling over brie (klein Frans kaasje met karakter), de WNF Rangerclub, de nieuwe tuin van Marjan in Emmeloord en bovenal een jongeman die worstelt met zijn mentale gezondheid Een voorstelling over iemand die permanent in paniek is en bang  voor de buitenwereld, maar zich in werkelijkheid het minst veilig voelt voor de spoken in zijn eigen hoofd en niet weet hoe dat bespreekbaar te maken.

Over Daan Put
Daan Put is als acteur en theatermaker in opleiding aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie. Hij heeft liefde voor absurditeit, vreemd taalgebruik, grillige personages, met een kromme nek harde beats maken achter zijn laptop, de kieren en krochten van het menselijk brein, het over zichzelf schrijven de derde persoon (Gegroet!) en duursport*. In zijn werk onderzoekt hij met humor, eerlijkheid en misplaatste metaforen het onvermogen om op een gezonde manier om te kunnen gaan met de menselijke emotie. *Deze informatie is in dit werkveld zelden bruikbaar, maar ik ben ook gewoon een mens met hobbies en passies.

.

Dorelia Schraven
I LOVE ME(N)!

Het is niet gemakkelijk om vandaag de dag van mannen te houden. Nog moeilijker is het om dat hardop toe te geven. Maar Dorelia doet het. In haar voorstelling I LOVE ME(N)gaat ze samen met het publiek op een zoektocht naar radicale authenticiteit. Ze is brutaal, nieuwsgierig en ja, ook sexy. Dat laatste is niet het belangrijkst, maar wel waar. Want Dorelia liegt niet.
Verwacht een voorstelling die tot de kern wil komen van haar liefde voor de man — niet één man, maar het archetype van. Ze zingt, danst, vertelt en bevraagt wat het betekent om naar de liefde van een man te verlangen. En waarom ze juist die liefde zo nodig heeft.

‘Men wordt niet als vrouw geboren, men wordt tot vrouw gemaakt’ schreef Simone de Beauvoir. Wat betekent het om een vrouw te zijn, een vrouw te spelen, en waar vervaagt de grens tussen die twee. Dorelia laat zich inspireren door grote denkers zoals: De Beauvoir, Butler en Beyoncé om dichter bij de kern te komen. Ze keert terug naar haar verleden en neemt het publiek mee, man voor man, stap voor stap, langs de verhalen die haar hebben gevormd tot wie ze speelt… euh is.

Over Dorelia Schraven
Dorelia Schraven is een actrice, theatermaker en zangeres uit Amsterdam-Zuidoost. Ze studeert dit jaar af aan de dramaopleiding van KASK & Conservatorium in Gent. Met haar werk zoekt ze voortdurend de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ze bewandelt de dunne lijn tussen oprechtheid en ironie, enn gebruikt humor om kwetsbaarheid bespreekbaar te maken. Ze wil niet in één hokje geplaatst worden. Als maker brengt ze alles wat haar beweegt en inspireert samen in zang, kleinkunst en fysiek theater. Dorelia ziet het podium als een plek waar spel en werkelijkheid elkaar mogen raken, uitdagen en verrassen.

.

Hella Jet
Met nieuwe benen

In‘Met nieuwe benen’ onderzoekt Hella Jet de impact van hersenletsel op haar leven zes jaar later. Want wat doe je als iemand een half jaar in coma niet van je zijde wijkt, maar je vijf jaar later toch niet meer genoeg voor hem blijkt te zijn? In tekst en lied bezingt ze de hartstocht, het hartzeer, het herstel en de handicap die tijdens haar terugkeer naar de ‘gezonde-mensen-wereld’ op haar pad zijn gekomen. Want hoe is het om wakker te worden in een wereld die compleet overhoop ligt door een voor jou onbekend virus? En wie de fuck zijn eigenlijk de Bankzitters? Hella Jet schuwt het in haar werk niet om ongemak en pijn recht aan te kijken. Hoe goedbedoelde hulp in de trein meer een vloek kan zijn dan een zege en hoe hard je ook probeert als ‘normaal’ gezien te worden, je beperking toch nog altijd gezien wordt vóór jou als persoon. Maar ook met nieuwe benen blijk je te kunnen leren dansen. 

Over Hella Jet
Hella Jet was achttien jaar toen al haar dromen al uitgekomen leken te zijn: aangenomen aan de opleiding muziektheater aan ArtEZ Arnhem, smoorverliefd op haar eerste grote liefde en voor het eerst uit huis en op zichzelf. Dit alles stortte spectaculair in elkaar toen ze in de kerstvakantie van haar eerste jaar werd getroffen door een zware hersenbloeding, gevolgd door een half jaar durende coma. Hella Jet is linkszijdig verlamd en daarom voor zover bekend de enige extreemrechtse deelnemer aan het AKF. Ze studeert dit jaar af in Creative Writing aangevuld met muziektheatervakken aan ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Haar werk bestaat uit autobiografische liedjes, monologen en anekdotes die worden gekenmerkt door hun ontwapenende eerlijkheid en zorgvuldig gekozen taal. 

.

Jules
Wanneer ik je niet bel

‘En bellen hè, als er iets is!’. Een lief aanbod dat je vaak genoeg hoort, maar wanneer je elkaar daarna gedag zegt, voel je onherroepelijk dat je er niet snel, of nooit, op in zal gaan. Stug loop je langer en langer rond met je eigen sores en lijkt het haast of de behoefte aan de verzachting die een ander je kan bieden misschien nooit in jou heeft bestaan. Ben je te zelfstandig geworden? Was je dat altijd al? Ben je daar alleen in?

In ‘Wanneer ik je niet bel’ onderzoekt Jules de wereld van de stilte tussen mensen die zich begeven in moeilijke momenten. In dit expressieve theatrale concert blijft geen enkel pijnpunt onbezongen: liefde, eenzaamheid, familie, het gevecht met kwetsbaarheid, niks is te gek. Met muziek die zowel streelt als schuurt probeert Jules samen met het publiek te zoeken naar een plek waarbinnen ieders gevoelens met liefde in de ogen gekeken mogen worden. Durf jij je open te stellen en je mee te laten nemen op een reis door alles wat niet wordt gezegd? Misschien durf je de volgende keer dan wel te bellen!

Over Jules
Jules studeerde in 2018 af aan Codarts Muziektheater en was na zijn afstuderen voornamelijk uitvoerend werkzaam in musicals en theaterproducties. Zijn makerschap ontstond pas in 2022. Jules werkt dan – inmiddels in een koffiebar –  als een groot gemis van zang en expressie hem begint te benauwen. In de zomer van 2025 besluit hij voor het eerst om de vloer op te gaan met eigen werk, waarmee hij ruimte probeert te creëren voor alle schurende rafelranden die we als mens dragen. Zijn muziek zoekt naar manieren om de aangeleerde afstand tussen elkaars pijn te overbruggen en waar mogelijk te verzachten. 

.

Puck van Tussenbroek
Dromen duiden

Puck schreef van jongs af aan al in vriendenboekjes dat ze held wilde worden, en ze ging sociologie studeren omdat ze de wereld een stukje beter wilde maken. Dat viel haar enorm tegen. Hoe verander je de wereld, als die je net zo hard tegenwerkt? Hoe los je seksisme op als jonge vrouw, wanneer het juist jou het meest in de weg zit? Hoe blijf je vechten voor je idealen als jouw generatie beticht wordt van luiheid en na je afstuderen haast elke baan een bullshitjob blijkt te zijn? Hoe bied je weerstand tegen de stemmen in je hoofd die zeggen dat je het niet kan? Hoe verlies je dan niet de moed, de hoop? Door te blijven verlangen?

Puck probeert haar dromen en idealen te duiden en verkent daarbij de dunne scheidslijn tussen humor en pijn, persoonlijk en politiek én kwetsbaar en krachtig. Wat volgt is een ontroerende en herkenbare voorstelling vol muziek. Ze snijdt onderwerpen aan van haar generatie, Gen Z, werk en zingeving, feminisme, idealen en teleurstellingen. Met haar gitaar, basgitaar én met de piano neemt ze je mee in haar droom. Een sociologische, maatschappijkritische, feministische en virtuoze voorstellingen met een persoonlijke inslag, een lach en een traan. 

Over Puck van Tussenbroek
Puck van Tussenbroek is een veelzijdige theatermaker met een achtergrond in de sociologie. Ze groeide op in een muzikaal gezin. Als jong meisje bekommerde ze zich al om de staat van de wereld en droomde ze van verandering. Als echte idealist begon ze aan haar studie sociologie, met als doel de wereld te veranderen. De werkelijkheid bleek weerbarstig. Nu maakt ze sociologische kleinkunst met een persoonlijke inslag, en brengt ze haar idealisme, dromen, teleurstellingen en maatschappelijke kritieken in liedvorm en poëtisch gelaagde teksten op het podium.